Uitvaart

Zonder koffers van Geert de Kockere

Je had het zo mooi bedacht
Doodgaan is verhuizen in de nacht.
Wie helpt jou jouw koffers dragen
Had ik jou nog willen vragen.
Maar gisteren ben je plots verhuisd
Heel alleen en zonder koffers
Ik weet niet eens waarheen…

Geert de Kockere

Een terugblik van Toon Hermans

Wanneer je iemand ontmoet in je leven
Tegen wie je alles zeggen kunt
Die naar je luisteren wil, op wie je rekenen kunt
Iemand die je begrijpt ook zonder woorden.
Iemand die je zorgen deelt, vreugde en leven deelt
Als je zo iemand ontmoet in je leven
Dan groeit er liefde, liefde die kleur geeft aan leven.
Frisgroen als lente, goudgeel als zomer
Bruin als de herfst, wit als winter
Wie de liefde heeft gevonden
Heeft het kostbaarste bezit dat nergens te koop is.

Toon Hermans

Engai ( = afrikaans begroeting uit Kenia )

Engai, mijn zoon is mijn kind zoals voor zijn geboorte
De zon heeft even over hem geschenen
En dat heb ik mogen zien.
Begrijp je dat mijn vreugde hierover veel groter is dan mijn verdriet,
mijn verdriet hem te moeten missen.

Engai uitleg van de tekst van het lied, aangereikt door de pastor Harrie van Onna

In de nieuwjaarsnacht van 1964 op 1965 werd ik weggeroepen uit het kerkje in Narok, Kenia, waar ik aan het biechthoren was.
Midden in Maassaï-land.

Er was een ernstig zieke in de bush tussen Narok en Nakuru.

Ik droeg het biechten over aan mijn collega, de nooit volprezen Jan Leffers. Een schitterende mens. Ikzelf ging op pad met de gids. Maar.... ik moest terugkeren. De regens waren begonnen en ik gleed steeds uit.
Na het meenemen van dekens, eten en drinken, voor als we vast kwamen te zitten, waagden we een nieuwe poging. Midden in de nacht bereikten we de manyatta (huttengroep).
Ja, de jongen was ernstig ziek. Hoewel ik geen medicus ben gingen mijn gedachten direct uit naar meningitis. Snel, zo snel als mogelijk was, bracht ik hem naar het ziekenhuis in Narok.
Na een korte nachtrust spoedde ik mij naar het ziekenhuis... de dokter wachtte me op. Ik zag het al op zijn gezicht, als ik maar de medicijnen had gehad, had hij in leven kunnen blijven". Ik bad tot God met andere woorden dan ik ooit geleerd had!, en het was geen vloek.
En nu?
Nu moest ik het zijn oude vader gaan vertellen. Weer ging ik op weg naar de manyatta. Halverwege kwam ik de man tegen...
we wisselden een groet uit...en ik moest het vertellen van zijn 20-jarige zoon
Hij boog voorover; legde zijn handen op zijn knieën; bleef zo enige tijd staan; kwam overeind; spuugde in zijn handpalm en hief zijn hand op; hij verzuchtte, enkaï".
Toen keek hij met een blij gezicht aan. Ik begreep er niets van, en zei hem dat ook.
Ja, de blanke man heeft veel geleerd, daarom weet hij zo weinig". Bang!!!!!! Mijn zoon is mijn kind zoals vóór zijn geboorte. De zon heeft even over hem geschenen en ik heb dat mogen zien! Snap je dan niet dat mijn vreugde hierover véél groter is dan het verdriet hem te moeten missen!?"
Tot op deze dag, voor mij nu 45 jaar geleden, speelt dat echt gebeurde verhaal altijd door mij heen. Ik ben zo dankbaar voor die dreun aan het begin van mijn carrière; en ik ben zo dankbaar dat hij al mijn theologie in één klap van tafel veegde en voor mij de levensdeur opende.